Łysienie bliznowaciejące – objawy, przyczyny i leczenie

5/5 - (2 Głosy)

Łysienie bliznowaciejące (keratosis follicularis spinulosa decalvans) to nazwa zarezerwowana dla dużej grupy chorób polegających na utracie włosów, któremu towarzyszy zbliznowacenie tkanki łącznej. Skutkiem tego niemożliwy staje się porost włosów, gdyż tkanka ta nieodwracalnie zastępuje mieszki włosowe niezbędne przy procesie rośnięcia włosów. Łysienie bliznowaciejące może być powodowane przez wiele czynników, bywa również efektem ciężkich wad wrodzonych. Występuje niezwykle rzadko, bo spośród wszystkich pacjentów zmagających się z łysieniem, tylko 3% z nich choruje na łysienie bliznowaciejące.

Objawy

Początki choroby nie różnią się specjalnie od innych rodzajów łysienia. Podobnie jak w przypadku łysienia plackowatego pojawiają się ogniska wyłysienia, z tą różnicą, że pojawia się świąd, ból i nadwrażliwość skóry głowy. Choroba atakuje głównie włosy na głowie, choć może występować również w innych owłosionych miejscach na ciele. Dzieje się to jednak niezwykle rzadko.

– Łysienie bliznowaciejące należy podejrzewać, kiedy ujścia mieszków włosowych w obszarze łysienia nie są już widoczne. Towarzyszy temu również obraz zapalenia skóry, związany z obrzękiem, krostami, zanikową lub przerostową blizną. W badaniu histologicznym zmiennie nasilony naciek zapalny jest zwykle widoczny w bezpośrednim sąsiedztwie mieszków dotkniętych bliznowaceniem – powiedział dr n. med. Igor Michajłowski, specjalista dermatolog – trycholog z Clinica Dermatologica w Gdańsku dla portalu drTrycholog.pl

Przyczyny

Duże prawdopodobieństwo zachorowania występuje wśród osób cierpiących na toczeń rumieniowaty i liszaj płaski. Wśród wad wrodzonych, sprzyjających rozwojowi łysienia bliznowaciejącego występują: zajęcza warga, rozszczep kręgosłupa i podniebienia, wodogłowie oraz nieprawidłowa budowa serca. Do innych uwarunkowanych genetycznie przyczyn choroby należą także: pęcherzowe oddzielanie się naskórka, choroba Dariera, czy wrodzony niedorozwój skóry. Inną przyczyną mogą być powikłania po infekcjach bakteryjnych, grzybiczych lub wirusowych. Choroby takie jak czyrak, czy półpasiec mogą powodować zmiany na skórze – infekcja jest początkiem stanu zapalnego, który może objąć mieszki włosowe i doprowadzić do nieodwracalnej utraty włosów. Do jednych z najczęstszych przyczyn powstawania łysienia bliznowaciejącego należą jednak urazy fizyczne, takie jak oparzenia II i III stopnia, odmrożenia, czy napromieniowania.

Zobacz tez: PortalDermatologiczny.pl

Diagnoza i leczenie

W przypadku zauważenia oznak choroby należy udać do specjalisty, którym jest lekarz trycholog – ekspert w dziedzinie leczenia włosów i skóry głowy. Trycholog wykona badania kliniczne, dermatoskopowe i histologiczne. Niezbędne jest również wykonanie biopsji skóry, czyli pobranie wycinka zmienionego chorobowo fragmentu skóry. Leczenie łysienia bliznowaciejącego jest bardzo trudne i długotrwałe ze względu na to, iż jest to zbiór patologii, a nie jednorodna grupa chorób. Łysienie bliznowaciejące prowadzi do nieodwracalnych zniszczeń w obrębie mieszków włosowych, przez co niemożliwe staje się przywrócenie porostu włosów. Można jednak zatrzymać proces łysienia i na tym właśnie skupia się leczenie tej dolegliwości. Istnieje kilka sposobów leczenia, do najmniej inwazyjnych należy farmakologiczne, które polega na podawaniu środków przeciwgrzybiczych, antybiotyków, środków przeciwzapalnych lub izotretionów. Większe efekty przynoszą jednak zabiegi chirurgiczne, takie jak przeszczep włosów, czy przeszczep płata owłosionej skóry. Dla tych, którzy nie zdecydują się na leczenie, a mają trudności z wychodzeniem z domu bez okrycia zmienionej chorobowo skóry, dostępne są różnego rodzaju peruki, coraz częściej wykonywane z naturalnych włosów.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *